«Μια περιπέτεια, χωρίς τέλος, δεν είναι περιπέτεια»

Μου έκανε παρέα σε μοναχικά ταξίδια στο μετρό. Εν μέσω παροξυσμού της κατάλυσης των ορίων σε πολλά επίπεδα: πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, εργασιακά.

Ο αντίκτυπος αυτής της υπέρβασης των ταχυτήτων -ας το πούμε έτσι για αρχή- είναι πρωτίστως προσωπικός και βεβαίως συλλογικός, όταν ανοίγεις να δεις τη μεγάλη εικόνα. Κι ας θολώνει το τοπίο μέσα από το πρίσμα των κοινωνικών δικτύων. Ακόμη κι αυτό το φλου της οχλαγωγίας κάτι λέει και δείχνει. Για τη συλλογική αγωνία.

Το βιβλίο λοιπόν σ’ αυτή την ιδιότυπη συντροφιά, μου ξεδιάλυνε το τοπίο, μου καθάριζε τα γυαλιά, έριχνε φως στα αθέατα που με τριβέλιζαν. Αφαιρούσε τους κραδασμούς της εικόνας, κέντραρε καλά στον στόχο και μου θύμιζε ότι όσα ζω, δεν τα ζω μόνη μου. Άρα και μια μεγάλη παρηγοριά. «Η ελευθερία των ορίων» του καθηγητή Γιώργου Καλλή που κυκλοφορεί από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σε μετάφραση Άγγελου Φιλιππάτου, αποτελεί ένα σοφό κάλεσμα να επιστρέψουμε στο μέτρο, αλλά όχι επικίνδυνα: δηλαδή μόνοι μας, ο καθένας από το σπίτι του. Αλλά συλλογικά με επιτακτική την ανάγκη πολιτικού σχεδίου.

Ο υπότιτλος στο εξώφυλλο είναι σαφής κι ενδεικτικός «από την αρχαία Ελλάδα στην εποχή της κλιματικής αλλαγής». Αναγνωρίζει ο άνθρωπος και επιστήμονας την ιδιαιτερότητα του μεσογειακού τοπίου που φέρει στην ταυτότητά του αυτό το τόσο αναγκαίο «μέτρο».

Για μένα που αγαπώ τις ιστορίες και τις… παρηγοριές, τα παραμύθια δηλαδή, η φράση «Μια περιπέτεια, χωρίς τέλος, δεν είναι περιπέτεια», με συγκλόνισε, με έφερε στο κέντρο όλων αυτών που επιζητώ να τακτοποιήσω μέσα μου, αλλά και να διευθετηθούν γύρω μου σε επίπεδο οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, ελευθεριών. «Τα όρια είναι απαραίτητα για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και τη βιωσιμότητα», λέει ο συγγραφέας.

Ζώντας το πόσο δυναμικά είναι τα όρια και τι διαπραγμάτευση χρειάζεται, διαπιστώνω κάτι καίριο: το χαοτικό της ψηφιακής παράπλευρης ζωής μας που μας κατακλύζει και βιώνεται τόσο κατά μόνας τραυματικά, ο μόνος τρόπος να χαλιναγωγηθεί, είναι συνολικά, θεσμικά, πολιτικά. Αυτή τη στιγμή ο ψυχολογικός αντίκτυπος είναι σαρωτικός, ο κόσμος μονώνεται πίσω από όρια πολύ κλειστά, προσωπικά, φόβου, προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτή τη διαρκώς αυξανόμενη αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Μια διαφορετική γνώμη μπορεί να κλονίσει τον κόσμο του, να διαταράξει το σύστημα ελέγχου του, να τον αποπροσανατολίσει και άρα αποβάλλει αμέσως με κάθε δυνατό τρόπο αυτό το… Άλλο, το έξω απ’ αυτόν, το ιδιαίτερο, το αλλιώτικο.

Η μοναξιά που πλήττει τον σύγχρονο άνθρωπο που εγκλωβίζεται στα κελιά του εξέλ του, των ακοινώνητων κοινωνικών του δικτύων και πάει λέγοντας, ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί είναι πολιτικά. Οφείλει να το διεκδικήσει, γιατί είναι απόρροια των οικονομικών εξελίξεων, της άκρατης ανάπτυξης. Η οποία βλέπουμε πού μας οδηγεί μέχρι στιγμής, ή μήπως όχι;

Ας κλείσετε για λίγο τις ψηφιακές «σειρήνες» κι ας διαβάσετε το βιβλίο, είναι μια ελπίδα φωτός μέσα στον ζόφο από την κρεατομηχανή της Ιστορίας που μας αλέθει, εάν δεν σταθούμε να συνειδητοποιήσουμε, να στοχαστούμε και άρα να δράσουμε.

Advertisement