Τι έμαθα τα χρόνια της κρίσης

Photo by Matheus Bertelli on Pexels.com

-Πανεύκολη κι ανέξοδη η επίκριση, πανάκριβη και πολύτιμη η πραγματική κριτική, ακόμη πιο σπάνια και ευκταία η αληθινή συμβουλή.

-Έλλειψη χρημάτων, στάση όχι μόνο εμπορίου, αλλά και κοινής λογικής…

-«Έλλειψη τέχνης, σπατάλη υλικών», έλεγε ο Τσελεμεντές, μόνο που στο σύγχρονο περιβάλλον αυτό μεταφράζεται και σε μια ασύλληπτη κατασπατάληση ανθρώπινων πόρων. Η εικόνα της αγοράς εργασίας ή ανεργίας το καταμαρτυρά.

-Η συγκέντρωση θα είναι το πιο ακριβό αγαθό προσεχώς. Όποιος την έχει, ας δώσει μάχη να τη διατηρήσει και να την εξελίξει. (Σε αυτό το πλαίσιο γράφονται κι αυτά τα κειμενάκια…)

-Στο σημείο που εμφανίζεται κάποιο έλλειμμα, δίνεται αμέσως η ένδειξη ότι κάπου αλλού τρέχει ένα πλεόνασμα. Και οφείλει ο καθένας να εντοπίσει το πλεόνασμά του και να το αξιοποιήσει. Ανεξαρτήτως συνθηκών.

-Η πιο καλή παρέα στα δύσκολα είναι η πραγματική. Η παρουσία τα αλλάζει όλα. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο έλλειμμα της ψηφιακής συνεχούς «παρουσίας», η απουσία από τη ζωή. Με όλον τον κοινωνικό αντίκτυπο που φέρει. Από την εποχή του Αριστοτέλη το ξέρουμε αυτό, ας έχουμε εμπιστοσύνη στην παρουσία και τη φιλία και την αλληλεγγύη.

-Το εύκολο είναι να εντοπίζεις όλα τα δύσκολα, αλλά το ακόμα πιο εύκολο είναι να βρίσκεις τις όποιες ευκολίες. Κι αυτό είναι το δύσκολο, το πολύ εύκολο δηλαδή…

-Το πιο επαναστατικό που έχει να κάνει κανείς, είναι να μην παρασύρεται από τις σκέψεις, παραινέσεις, δυσκολίες, παραδοξότητες των άλλων, αλλά να παραμένει σταθερός στον δρόμο του, αναγνωρίζοντας τις ευκολίες, τα δικά του σημεία που οφείλει να περάσει σ’ αυτή την πορεία και επιλέγοντας την παρέα του. Κρίση, ξε-κρίση, ο καθένας έχει να ζήσει και μια ζωή. Που δεν μετατίθεται.

-Στη βιασύνη και στην πίεση, ανοίγω χώρο, δίνω χρόνο και όλα είναι πια αλλιώς. Δεν τσιμπάμε, αλλά δεν χάνουμε και το τάιμινγκ που σαν κι αυτό δεν έχει…

-Η τοξικότητα, όταν ελέγχεται εκ των έσω, δηλαδή εμείς πώς νιώθουμε με κάθε κατάσταση, δεν μπορεί να έχει επίδραση πάνω μας, από τη στιγμή που απομακρυνόμαστε απ’ αυτή. Μεγάλο όπλο και δύναμη. Από τον κεντρικό μας πυρήνα χτίζονται και τα όρια. Όταν δεν την τροφοδοτούμε εμείς οι ίδιοι με την προσοχή μας, ατονεί και χάνεται. Θα πάει αλλού να κάνει «παιχνίδι», αλλά εκεί είναι τα όρια των άλλων…

-Μόλις πάρουμε το μάθημά μας, σε οποιονδήποτε τομέα, δεν ξανασυναντάμε την ίδια περίσταση ποτέ. Γιατί έχουμε πια άλλα μάτια…

Advertisement