Όταν αρχίσαμε, από την πανδημία κι έπειτα, να κρατάμε το θλιβερό ημερολόγιο των γυναικοκτονιών στη χώρα, αλλά και στο εξωτερικό, αυτή που σκέφτηκα πρώτη, αυτή που θα ήθελα να της μιλήσω, να της πω να γράψει τον μονόλογο των γυναικών που βιώνουν το δράμα και τη βία και την καταπίεση κι εντέλει το θάνατο, ήταν η Ανί Ερνό (AnnieErnaux). Μια συγγραφέας της οποίας τη γραφή είχα γνωρίσει στα τέλη της δεκαετίας του ’90, τότε που τα βιβλιοπωλεία ακόμη δεν απέσυραν από τις προθήκες τους ό,τι δεν ήταν μπεστ σέλερ. Αν κι αυτή η συγγραφέας και πολυβραβευμένη είναι και ευπώλητη, τουλάχιστον στον γαλλόφωνο κόσμο.
Όσο κι αν τα πρώτα της εξώφυλλα από τις εκδόσεις Χατζηνικολή, ήταν ροζ χρώματος, όσο κι αν στην Ελλάδα συγχέουμε τη «γυναικεία» γραφή που στο εξωτερικό σημαίνει πρωτοπορία, καινοτομία…
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.