Η σχέση με την τροφή συχνά είναι η πυξίδα μου για το πώς πάνε τα πράγματα. Μέσα κι έξω. Όταν νιώθω ήρεμη και χορτάτη και ισορροπημένη, απολαμβάνω το φαγητό ιδιαίτερα. Το μαγείρεμά του, το σερβίρισμα. Ψήνω ψωμιά, ό,τι φτιάχνω, έστω και μια σταλιά, έχει ένα αποτύπωμα που ολοένα αποζητώ: να βρίσκομαι στη μέση των πραγμάτων, στη μέση οδό. Αυτό συχνά σημαίνει να βρίσκεσαι επί ξυρού ακμής, να ισορροπείς σε τεντωμένο σκοινί και να θες να περάσεις απέναντι χωρίς φόβο και πάθος.
Αυτή η άγνωστη γη μέσα μου συχνά γίνεται και ο κοινός τόπος που έχω να μοιράζομαι με τους άλλους. Ιδίως με τις άλλες γυναίκες. Είναι το κοινό μας βίωμα, η ζωή μας παράλληλη και τεμνόμενη. Τότε είναι που θέλω να μαγειρεύω για τους άλλους, να μοιράζομαι, να δίνω. Νιώθω ασφαλής και δημιουργική. Η εικόνα έρχεται από την παιδική ηλικία: είμαι στον κήπο του παππού, κορφολογώ τα πανέμορφα λουλούδια του, ταράζω τις πεταλούδες και τα ζουζούνια του, κόβω τα καλύτερα και τα βάζω στο ροζ κουβαδάκι μου, ρίχνω νερό και χώμα και μια μελιτζάνα που έκλεψα από την κουζίνα των μεγάλων και ανακατεύω. Κρύβω τον θησαυρό μου σε ένα σημείο του κήπου. Η δυσοσμία μετά από μέρες τους οδηγεί στο …θαύμα μου που εμένα μου έχει προσφέρει όλη την ικανοποίηση και την ισορροπία του κόσμου. Και γελάω ευχαριστημένη. Το πετούν μπαϊλντισμένοι στα σκουπίδια, αλλά ο σκοπός έχει επιτελεστεί.
Στην πορεία των ετών, έχω μια εφηβεία που μαστίζεται από δίαιτες και διατροφές και γυμναστήρια και καλούπια που δεν ήταν για μένα. Ύστερα νεότητα, πολύ δουλειά διανοητική και φροντίδα του εαυτού μόνο με τροφές που ακονίζουν το μυαλό και με κρατάνε ευχαριστημένη, υπάρχει ένα διάστημα μόνο με μπασμάτι με κάρι, πατάτες φούρνου και μακαρόνια μπλουμ με κρεμμυδάκι ή σκορδάκι. Στη συνέχεια σιγά σιγά έμπαιναν όλα εκείνα που μικρή σιχαινόμουν: φακές, φασολάδα, μπάμιες, αγκινάρες, αυγά, ψαρικά, με αποκορύφωμα τη ρέγγα. Κι ύστερα λαχανικά για μια περίοδο, μαγειρεμένα …κινέζικα (It’s all Greek to me). Και μετά ξηροί καρποί. Κι ύστερα τυράκια και πρωτεϊνες γιατί χανόμαστε. Και κάποια στιγμή όλα σε αγαστή συνεργασία κι ισορροπία μεταξύ τους.
Και τις ίδιες εποχές να αυξομειώνεται η σωματική δραστηριότητα, ανάλογα με τη φάση της ζωής. Κι ο ίδιος κύκλος από την αρχή: μόλις φτάνεις στο peak (πίκμανση, όχι αστεία!) της εκγύμνασης, του οργανισμού σου, της αναπνοής σου, της δραστηριότητας, σιγά σιγά φθίνουν όλα μέχρι να περιπέσουν πάλι χαμηλά για να ξαναρχίσουν τον ανοδικό τους κύκλο. Έναν νέο διαφορετικό κύκλο, μέσα στη σπείρα της ζωής. Όσο διαγράφονται αυτοί οι κύκλοι, συναντώ και τους ανθρώπους που μπορώ να ταυτιστώ, να συμπορευτώ, να πάμε παρέα. Η ειρωνεία είναι ότι όσες φορές έχω θαυμάσει το σώμα μιας γυναίκας για το πόσο πολύ αδύνατη είναι, σιωπηλά από μέσα μου, μετά από λίγο μου αποκαλύπτεται η αλήθεια: πόσο δηλαδή έχει βασανιστεί με την ανορεξία. Κάθε φορά είναι η ίδια κεραμίδα που με χτυπάει. Κι εκτιμώ το σώμα μου που από τη φύση του είναι ζουμερό και δυνατό κι ευλύγιστο.
Παλιά ήταν ταμπού για μένα να γράφω για το σώμα. Όχι πια. Από τη στιγμή που το ενέταξα ισότιμα δίπλα στο πνεύμα και τη διάνοια και την ψυχή μας… Ήθελε όμως δρόμο και κατάλληλους «σταθμούς» για να το συνειδητοποιήσω. Τα γράφω αυτά, όσο στον φούρνο ξεκουράζεται ένα ψωμάκι ζεστό και ζωντανό, ένα ζυμαράκι που μου θυμίζει να πατάω γερά στη γη, ένα δροσερό πιατάκι με αγκινάρες αλά πολίτα με περιμένει για το βραδινό μου, και στο φλυτζάνι μου σπάνε κόκκοι πιπεριού στον πάτο από ένα κακάο που ήρθε να γεμίσει φυσαλίδες χαράς τον εγκέφαλό μου.
Τις προάλλες κάποιος που με συναντούσε πρώτη φορά, μου απευθύνθηκε λέγοντας «γλύκα», γέλασα από μέσα μου και θαύμασα το θάρρος του, υπό άλλες συνθήκες θα είχε ξεσηκώσει μια θύελλα που θα τον χτυπούσε πρώτο. Αλλά όχι. Αποθήκευσα τη λέξη, τη χάρηκα και θυμήθηκα την προ αμνημονεύτων προτροπή «πρόσεξε, μην εκληφθείς μόνο ως χαριτωμένη», κάτι που δεν θα έλεγαν ποτέ σε έναν άντρα και δη δημοσιογράφο. Οι άνθρωποι μπορούμε να είμαστε και να μην είμαστε πολλά μαζί, διαφορετικά, χωρίς ταμπελίτσες δεσμευτικές απ’ όπου κι αν προέρχονται.
Παίρνω το ροζ πλαστικό μου κουβαδάκι από τον παιδικό μου κήπο, ανακατεύω όλα τα υλικά και είμαι έτοιμη και για την γλύκα της ζωής που θέλει πολλά κότσια ενίοτε για να μπορείς να την γευτείς ελεύθερα και ισορροπημένα.
Σταυρούλα Σκαλίδη 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.