Στη βαβέλ του συλλογικού τραύματος

Όλη αυτή η βαβέλ δεν είναι παρά αποξένωση από τα συναισθήματα, EQ στα βάραθρα, με αποτέλεσμα και το όποιο IQ να μην έχει αντίκρισμα. Κοινώς δεν ξέρουμε τι μας γίνεται.
Αντί να γελάμε ή να καταριόμαστε, ας ζητήσουμε ειδικά μαθήματα στα σχολεία. Πραγματικά όμως, όχι της πλάκας. Για το πώς οι άνθρωποι θα συνειδητοποιούν ό,τι νιώθουν και δεν θα φτάνουν σ’ αυτή τη μεταιχμιακή κατάσταση. Έρχονται χρόνια άνυδρα.
Δεν χρειαζόμαστε άριστους, αλλά ισορροπημένους, υγιείς και ζωντανούς ανθρώπους.
Χρειαζόμαστε ενσυναίσθηση, όχι επίκριση, αυτή είναι εύκολη.
Γνώμη έχουν όλοι, αλλά γνώση;
Με αστυνομίες δεν λύνεται τίποτα. Ούτε με σχόλια στο φβ. Ούτε με δακρυγόνα.
Ίσως μόνο με δάκρυα, να εκφραστεί το προσωπικό και το συλλογικό τραύμα.
Θέλουμε ειδικούς θεραπευτές. Της ψυχής. Με τέχνη και πολιτισμό και γνώση κι αλήθεια.
Οι άνθρωποι όταν νιώθουν ανασφάλεια, αβεβαιότητα και καταρρέουν στα χάη τους, αρπάζονται από αντιλήψεις, σκοταδισμούς, φασιστικές ευκολίες. Γι’ αυτό συνεχίζεται βουβά κι ένα σύγχρονο «ολοκαύτωμα».
Τον τελευταίο καιρό, θα είχα γράψει κανονικά δεκάδες άρθρα για να εκφράσω δυσαρέσκεια για όσα στραβά συμβαίνουν, σταμάτησα, πήρα απόσταση, χρόνο, άφησα να κατακαθίσουν όλα. Να νιώσω όσα συμβαίνουν. Μου το επέτρεψα. Για να δω την εικόνα.
Για να προχωρήσω παρακάτω, χωρίς όλο το βάρος, τη σαβούρα, τις απόψεις, έκλεισα τα αυτιά στις Σειρήνες, δέθηκα στο κατάρτι για να μπορώ να σταυρώσω μια διαυγή σκέψη, μια κουβέντα. Και να βλέπω και το καλό.

Χθες ξημερώματα, βγήκα να κλείσω την μπαλκονόπορτα. Τι να δω. Μια μικρούλα, μάζεψε τα παρατημένα σκουπίδια της γειτονιάς και με θόρυβο τα έριξε στον κάδο αγανακτισμένη. Η ελπίδα σκίρτησε μέσα μου.

Ωστόσο, έχω αφήσει απροστάτευτους τόσους ηλικιωμένους φίλους που τα «προοδευτικά» παιδιά τους δεν τους αφήνουν να εμβολιαστούν. Τα παιδιά που έκαναν όλα τα εμβόλια όταν έπρεπε χάρη στους γονείς τους. Και τώρα επιβάλλουν τη θολή και παράλογη …γνώμη τους.
Θέλω λοιπόν τους ψυχοθεραπευτές, τους καλλιτέχνες, τους ευαίσθητους, τους ανθρώπους με ζωντανό πνεύμα. Να αγωνιστούν από τα μετερίζια τους. Μας περιμένει πολύ πένθος, πολύ ενοχή, πολύ αδιέξοδο. Πολύ σκοτάδι πίσω από γελαστά φβ και ίνσταγκραμ.
Τους λέω πόσο τους νιώθω και να εμβολιαστούν. Κι ανησυχώ. Δυστυχώς, δεν έχουν καμία ισχύ ούτε οι πράξεις ούτε τα λόγια μου. Δεν είμαι το παιδί τους. Κι όμως είμαι. Θα προσευχηθώ γι’ αυτούς πλέον.
Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι.

Χθες, υπέπεσε στην αντίληψή μου, σε λογαριασμό κορυφαίου φωτορεπόρτερ, πολεμικού ανταποκριτή, μέσα στη φωτιά του Αφγανιστάν, μια γυναίκα από την …ασφάλεια του σπιτιού της επέμενε ότι η φωτογραφία του ήταν ψεύτικη…
Είχε τόσο δράμα -και ταλέντο ο φωτογράφος- και φωτογένεια το κακό που σαν σύγχρονος Καραβάτζιο δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες εφημερίδες του πλανήτη.
Η γυναίκα ζει στην πλάνη και τον παραλογισμό της. Και σκέφτομαι τον πόνο που φωλιάζει μέσα της και την τυφλώνει…

Πώς θα μεταβολίσει όλο αυτό το Κακό ο κόσμος; Πού θα καταγραφεί το συλλογικό του τραύμα; Δυστυχώς, δεν αρκούν πια οι φτήνιες και οι ψευτιές της ευμάρειας. Θα πηγαίναμε όλοι στα μπουζούκια άμα ήτανε να γιατρευτούμε, αλλά φτάνει;

Advertisement