Με τριβελίζει καιρό η ιδέα. Ότι ακολουθούμε ρυθμούς ως κοινωνία που δεν συνάδουν με την ψυχική μας επιβίωση, με το σώμα μας, με τις ανάγκες του πνεύματός μας, με την ενότητα της ύπαρξής μας. Χρησιμοποιώ σχηματικά εδώ τον Τζόκοβιτς και την Μπάιλς, γιατί κάνει μπαμ η αντίθεση. Η μεγάλη αθλήτρια της γυμναστικής αποσύρθηκε για να μην εκθέσει τον εαυτόν της σε περαιτέρω κίνδυνο- γνωρίζουμε κιόλας τι έχει υποστεί, ποια κακοποίηση από συντελεστή της ομάδας της ως ανυπεράσπιστη έφηβη αθλήτρια.
Στην αρχή εισέπραξε τη χλεύη, από κείνους που είναι μαθημένοι να μην φροντίζουν, να φτάνουν στα όρια, να εξαντλούν, να στραγγίζουν ό,τι έχουν. Βγήκε ακόμη κι ο Τζόκοβιτς αυτός ο τενίστας με την τόσο συγκινητική προσωπική ιστορία και υποστήριξε ότι «Η πίεση είναι προνόμιο των αθλητών», βεβαίως είναι ο ίδιος που πριν από σχεδόν μία ημέρα αντέδρασε με βίαιο και αντιαθλητικό τρόπο στην ίδια την πίεση που το ασκείται και του ιδίου.
Βλέπουμε δύο διαφορετικές δυνάμεις να εξελίσσονται την ίδια στιγμή. Δεν θα τις προσδιορίσω με βάση το φύλο, θα ήταν ατυχές, αλλά με βάση την αντιμετώπιση της ζωής. Σιγά σιγά η Μπάιλς δημιουργεί έναν κυματισμό κατανόησης που τον χρειαζόμαστε όλοι.
Ένας άλλος αθλητής χθες, ο Θεόδωρος Ιακωβίδης, ένας αρσιβαρίστας που αυτός κι αν σηκώνει βάρη, κι αν είναι δυνατός και ισχυρός, ανακοίνωσε τη δική του απόσυρση, άφησε την μπάρα κάτω και όλους εμάς να αναρωτηθούμε για την αξία του να στεκόμαστε κάτω από την μπάρα της δικής μας ζωής ουσιαστικά και με αξιοπρέπεια.
Θέλει πολύ θάρρος από όλους αυτούς τους τόσο μυϊκά δυνατούς, να μας δείξουν πόσο σημαντικό είναι το ψυχικό σθένος, ο ρεαλισμός, η πραγματικότητα, η ευφυΐα να καταλαβαίνεις πού πρέπει να σταματάς, γιατί αλλιώς θα πάψεις να υπάρχεις, η συνείδηση του ποιος είσαι αληθινά και τι έχει σημασία όντως.
Κι είναι εντυπωσιακό ότι λαμβάνουμε το μήνυμα από τους αθλητές: δεν είναι το όριο ο ουρανός. Το τσιτάτο του σύγχρονου τρόπου ζωής πια δεν στέκει. Οι άνθρωποι αρχίζουν να ξαναπατούν τα πόδια τους στη γη, λέει ο καθρέφτης του Ολυμπιακού Πνεύματος που μιλά για πνευματικά ιδεώδη. Ξεκινά ξεκάθαρα να γίνεται πια πολιτική στάση κι επιλογή, ο τρόπος που στέκονται στα τερέν.
Η τάχα μου απολιτίκ γενιά χαράζει νέους δρόμους. Η επανάστασή της είναι πιο βαθιά από ποτέ: αμφισβητεί την ίδια τη βάση αυτού του κόσμου με το οικονομικό σύνθημα «Sky is the limit». Δεν είναι: γιατί εξάντλησες έτσι και τη Γη σου και ο πλανήτης σφαδάζει από τους πάγους του που λιώνουν από τις φωτιές που τον καίνε -και καίνε και το σπίτι σου και τον συντοπίτη σου, εδώ δίπλα στη μια σταλιά Ελλαδίτσα.
Συμβολικά ενσαρκώνει αυτό το ρόλο -τι ειρωνεία- μια εκπρόσωπος της αμερικανικής «παντοκρατορίας», η Μπάιλς, σε μια χώρα όπως η Ιαπωνία που και με την τελετή έναρξης κιόλας των Ολυμπιακών Αγώνων, έδωσε το στίγμα της φιλοσοφίας που θέτει στο κέντρο τον άνθρωπο και πάλι.
Πια τα αιτήματα στον καινούριο κόσμο που αναδύεται, είναι η ενσυναίσθηση, η συνείδηση, η ανθρωπιά. Το «ψηλότερα, μακρύτερα, γρηγορότερα» αποκτά νέες διαστάσεις πιο εσωτερικές και βαθύτερες που στόχο έχουν πραγματικά την επιβίωσή μας.
Ας το αφουγκραστούν οι ασκούντες την τέχνη του εφικτού, γιατί θα το βρουν μπροστά τους. Ένα ολόκληρος κόσμος βράζει, υπόγεια, αθέατα, βαθιά και κυρίως: αλλάζει…
Σταυρούλα Σκαλίδη 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.