Body saming: Εσύ ο άλλος ο …ολόιδιος

Όχι, δεν έκανα λάθος στη λέξη. Shaming εκ της ντροπής. Αλλά θα μιλήσω εδώ παίζοντας με τις λέξεις, για το saming. Να είμαστε όλοι ίδιοι…

Στην εφηβεία που ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτόν του και το σώμα του και τις ορμόνες του σε μεγαλύτερο εύρος, έχει ένα νόημα που επιλέγει ο καθένας την …αγέλη του. Έχει ψυχικό όφελος. Ναι, στα 15 φόραγα μαύρες μπλούζες και μπλε σκούρα All Star και έδενα τα κορδόνια μου με συγκεκριμένο τρόπο. Η εφηβεία γαρ.

Αλλά φόραγα και γυαλιά από την Ε΄ Δημοτικού και ξεχώριζα και γενικά ήμουνα μυστήριο τρένο και δεν κόλλαγα πολύ με πολλούς ούτε για πολύ. Μια ανάγκη να αναζητώ την αυθεντική μου επιθυμία, αίσθηση, την αλήθεια μέσα σε μένα. Μια πορεία εξατομίκευσης που θα γινόταν ακόμα πιο αισθητή παρακάτω.

Αυτός ο κόσμος όμως που συνεχίζει να αναγνωρίζει -για λόγους καθαρά οικονομικού συμφέροντος της αγοραίας μόδας- ακόμη τις χάρες μόνο των εφηβικών κορμιών, ενώ εγώ πια είμαι 43, κάτι έχει πάθει, μια μετάλλαξη.

Στην εποχή της μάνας μου, μπορούσες να είσαι ό,τι ήθελες εμφανισιακά, χωρίς να παίζει ρόλο αυτό ούτε στη ζωή σου ούτε στην ψυχή σου ούτε στην καριέρα σου. Οι γυναίκες ραβόντουσαν, η μαμά μου ακόμη το κάνει για τον εαυτόν της και για όποιον ακόμη το επιθυμεί να είναι ο εαυτός του. Και η αδερφή μου κόλλησε το άθλημα. Πράγμα που σημαίνει ότι φοράς μόνο αυτό που φτιάχτηκε για σένα. Στα μέτρα σου. Στα σταθμά σου. Ανάλογα με τις ανάγκες σου, με το πού και το πώς ζεις, με τις δυνατότητές σου και τα γούστα σου που μπορούν να είναι όσο κλασικά και μη τρέχοντα θέλεις εσύ. Εκτός εάν θέλεις ακόμη την αγέλη σου… Γιατί άραγε την έχεις ανάγκη; Τι σου λείπει εντός σου που το ψάχνεις απέξω στην ομοιομορφία με τους άλλους;

Κι αυτό επεκτείνεται σε όποια δραστηριότητα βρεθείς. Στα γραφεία, στα γυμναστήρια, στις γιόγκες. Σώμα γιόγκα σου λέει… Τι λες; Πήγαινε να μελετήσεις πραγματικά τη γιόγκα, να δεις ότι η πανάρχαια αυτή φιλοσοφία σου μαθαίνει να χωράς μέσα στο δικό σου σώμα, μέσα στο πνεύμα σου, μέσα στην ύπαρξή σου, δεν σου λέει βάλε το ίδιο κολάν και το ίδιο μπλουζάκι, φωτογραφίσου κι εντάξει σώθηκες, βρήκες το well-being σου. Σου λέει, δέξου τον εαυτόν σου.

Μήπως εσύ που παραμένεις έξω από τα ρεύματα και δεν είσαι τόσο same, ίδιος με τους άλλους, είσαι κάνας influencer;

Ελπίζω πως όχι γιατί θα βρεις τον μπελά σου και θα γίνεις μόδα και θα έχεις μερικά εκατομμύρια κλώνους σου… Μ’ αρέσει που φοβόμασταν τη βιολογική κλωνοποίηση το 2000 με την Ντόλυ το προβατάκι, αλλά πού να φανταζόμασταν ότι με το διαδίκτυο στο κινητό μας, θα είχαμε γίνει όλοι …κλώνοι μιας ψηφιακής πραγματικότητας.

Δεν επεδίωξα ποτέ να ξεχωρίζω για κάποιο λόγο, αλλά τελικά αυτό συνέβαινε, γιατί οι επιλογές μου υποκινούνταν από βαθύτερα γούστα κι όνειρα και φαντασίες και μια δική μου αίσθηση της ομορφιάς και της ωραιότητας που τι να κάνουμε κάποιες φορές κάνει μπαμ. Μέσα στα μαύρα, εγώ φοράω άσπρα, μέσα στα άσπρα, μαύρα και μέσα στα γκρίζα, όλα μου τα χρώματα.

Αυτός που ασυνείδητα ξεχωρίζει, μέσα σ’ αυτήν την ομοιομορφία, κάπως πρέπει να βρει να πορευτεί για να μην νιώθει τρελός, μόνος, παράξενος, περίεργος ή έστω να μην τον λιώνει αυτή η συνεχής συνάφεια.

Όλοι είμαστε άνθρωποι με ανάγκες, ελπίδες, επιθυμίες, επιδιώξεις, όνειρα, αισθήματα, σκέψεις που έχουν την κοινή βάση διαχρονικά της ύπαρξής μας.

Αλλά την ίδια στιγμή όλα αυτά εκφράζονται με μια μοναδική ποικιλομορφία, που πλουτίζει και πλαταίνει τη ζωή μας.

Κι αποτυπώνεται και στον μυστικό χάρτη του σώματός μας που μπορεί να τον διαβάσει και να τον ταξιδέψει μόνον εκείνος που έχει τα μάτια να δει, τα αυτιά να ακούσει, την μύτη να μυριστεί, την καρδιά να νιώσει, το μυαλό να κάνει ωραίες σκέψεις και να φανταστεί.

The Birth of Venus, 1486. Uffizi, Florence
Πηγή: Wikipedia

Advertisement