Μεγάλη Εβδομάδα

Τέτοιες μέρες, Μεγάλη Εβδομάδα, σκέφτομαι τους συμβολισμούς, έναν άλλον όχλο, τους Πόντιους Πιλάτους, τους Ιούδες.

Αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς παρά να επιτελέσουν τον ρόλο τους. Σχεδόν μοιραία. Για να ξεπεράσεις το τι ρόλο προορίστηκες να παίξεις, πρέπει πρώτα να τον υπηρετήσεις…

Με τον Πέτρο, τον Ιωσήφ τον απ’ Αριμαθαία, κι αργότερα με τον Θωμά. Και πάντα μ’ αυτές τις Μυροφόρες, τα κορίτσια με τ’ αρώματα και τα μύρρα, κατόπιν εορτής.

Κι ο τάφος κενός και φως για όποιον το ζητήσει. Ιδίως αυτό.

Οι ίριδες άνθισαν με σθένος φέτος, είχαν από το 2013 να δείξουν τέτοια ισχύ. Μια γαρυφαλλίτσα, κούκλα, μοσχοβολά. Τα ηλιοτρόπια ρίχνουν σώμα και ψηλώνουν. Τα μικρούλια παχύφυτα όλο πληθαίνουν. Μια ελιά ρίχνει ρίζες στο κεφάλι μου. Βρέχει μοσχεύματα λουλουδιών από τον ουρανό. Η μέντα δίνει ρέστα. Οι ιβίσκοι συνέρχονται από τον παγετώνα.

Κι εμείς; Ένα λυγερό μπαμπού που αφήνουμε τον κόσμο να περάσει από μέσα μας. Σειόμαστε με τον άνεμο και ψιθυρίζουμε λόγια με τα σώματα και σωπαίνουν οι γλώσσες σε μικρές σιγές.

Οι δάφνες ριζώνουν όπου βρουν έδαφος και τα γεράνια αρώματα γλυκαίνουν την καρδιά με τη ροζ οσμή τους.

Μια παπαρούνα κάτω από τον σταυρό της ένωσης και της καρδιάς του καθενός, θάλλει κόκκινα χρώματα της λήθης. Κάθε άνοιξη θα θυμάται από την αρχή και θα ξεχνάει.

photo: scalidi

Advertisement