«Μια στάση εδώ για να κατέβω» – Μια μη …χωμένη γενιά 40-49

Είμαστε μεγάλοι για τις δουλειές, πολύ μικροί ή πολύ μεγάλοι για εμβόλιο. Πολύ, γενικά. Οι 40-49.
Για να είμαστε παντρεμένοι ή μόνοι ή γονείς. Πολύ. Αγία ελληνική οικογένεια…

Είμαστε εντάξει για να μπούμε μετρό μέσα στον μπούγιο με τις μασκούλες; Και να πάμε να φάμε έξω; Με άνω των 850 διασωληνωμένους και κάθε μέρα πάνω από 60-70 νεκρούς;

Μήπως είμαστε υπερ-ευαίσθητοι πάλι; Ή μήπως πουλάμε πνεύμα; Ή μήπως είμαστε για ξόδεμα; Ξέρουν οι μεγαλύτεροι καλύτερα κι έρχονται οι μικρότεροι να καλύψουν το …κενό;

Όταν μπήκα στη δουλειά, η γενιά αυτή ήταν στις θέσεις ηγεσίας, μεσουρανούσε. Κυριολεκτικά.
Δεν συνέβη με μας. Εμείς πήγαμε σπίτι μας. Αφού είχαμε βγάλει τη λάντζα 15 χρόνια.

Ήρθαν οι 20+ ήταν πιο φτηνοί, για ξόδεμα και χωρίς προσλαμβάνουσες από την πραγματική τότε εργασία, ελάτε να σας χειραγωγήσουμε, την 40άρα δεν μπορούμε…

Δεν το φανταζόμουν ότι και για το εμβόλιο θα το έβλεπα αυτό. Εμ, δεν σερβίρεις εσύ τον Τουρισμό, εύλογο…

Μπορεί να είναι για καλό. Χαμένη γενιά; Μπα, μη χωμένη γενιά…

Κάπως έτσι δεν νιώθεις θρομβώσεις σε αρτηρίες μεγάλης κυκλοφορίας στο οδικό δίκτυο.
Ακούς τα πουλάκια να κελαηδούν στην ησυχία. Δεν είμαστε πιο επικίνδυνοι άνθρωποι έτσι; Εμείς οι …αισθηματίες των 40-49;

Εμένα, τούτη η …μη διαδοχή μ’ έχει τρομάξει… Με την πιο παραγωγική και δημιουργική ηλικία να ιδιωτεύει σπίτι της ή σε δεύτερο πλάνο στην κοινωνία. Σαν να έχεις βγάλει το δίχτυ ασφαλείας.