Συγκέντρωση: Ο αδιαπραγμάτευτος χρυσός – Ποιος είναι παρών στο παρόν;

Μέσα στη χαοτική αντίληψη της ζωής που ξυπνάει και η εμπλοκή της τεχνολογίας στη ζωή μας, ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα για κάποιον, είναι να παραμείνει συγκεντρωμένος. Να μπορεί να διαμορφώσει ξεκάθαρα τις αξίες του και να μην χάνεται στον όχλο του σοσιαλμιντιακού και του όποιου ψευδο-υπαρκτού κόσμου. Να ιεραρχεί, να τοποθετεί τον εαυτόν του εκεί που είναι γι’ αυτόν, να οργανώνει αυτό το χάος, να βρίσκει το δρόμο του μέσα στο θολό τοπίο.

Η φράση «digital marketing» μπερδεύει πια και τους πιο καλούς επαγγελματίες στο χώρο τους. Γιατί χρειάζονται όλοι τη δημοσίευση; Γιατί όλα πρέπει να «επικοινωνούνται» προς τα έξω; Γιατί πρέπει να διαφημίζονται; Ποιος το υπαγορεύει; Ανέκαθεν το καλύτερο μάρκετινγκ ήταν το «μη μάρκετινγκ». Γιατί ένας λειτουργός ανθρωπιστικών επαγγελμάτων να χρειάζεται τη διαφήμιση; Ιδίως, όταν δεν είναι στοιχείο του χαρακτήρα του η εξωστρέφεια; Και στο κάτω κάτω γιατί να πουληθούν όλα;

Αυτά που αξίζουν στη ζωή μας ούτε αγοράζονται ούτε πωλούνται. Ούτε καν αποκτώνται. Μια στιγμή αμοιβαίας κατανόησης, μια λεπτή συνεννόηση, μια πράξη πίστης κι εμπιστοσύνης, μια ευγενική χειρονομία, ένα γέλιο, ένα τραγούδι που μοιραζόμαστε, μια στιγμή ελευθερίας, ακόμη κι ο κοινός πόνος δεν περνάει ούτε φτιάχνεται με αγοραπωλησίες.

Οι άνθρωποι πάντοτε θυμούνται πώς τους κάνουμε να αισθανθούν, όσο να πιπιλίσεις το μυαλό κάποιου για το πόσο καλός είσαι, μόλις βρεθείς μπροστά του είσαι «γυμνός» ή αρματωμένος με την προσωπικότητά σου, το μυαλό σου, το πνεύμα σου, τα συναισθήματά σου, το περιβόητο «πρόσωπό» σου -που έλεγε κι η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου- στην κοινωνία κι αυτό είτε σου ανοίγει τις πόρτες στην πραγματική επικοινωνία με τους ανθρώπους είτε στις κλείνει κατάμουτρα. Όσα προφίλ στο φβ να ανοίξεις, είσαι ο άνθρωπος που είσαι. Η αύρα που σε περιβάλλει, η α-αλήθεια σου. Αυτό που σε κάνει πραγματικά αλησμόνητο στους άλλους τελικά ή σε βυθίζει στη λήθη. Κι αυτό είναι ένα απαράβατο δικαίωμα. Να ξεχαστείς.

Η ανάγκη να δείξουμε ότι είμαστε, έχει υπερνικήσει το απλώς να είμαστε… Ξεχνούν οι άνθρωποι να είναι, προκειμένου να θέσουν υπό τον έλεγχό τους αυτό που νομίζουν ότι είναι ή που θα ήθελαν, και πάει λέγοντας.

Ο παλιός μου διευθυντής έλεγε: «Ας γράφουν ό,τι θέλουν για μένα, ας λένε ό,τι θέλουν, αρκεί να γράφουν σωστά το όνομά μου». Η ανάγκη του γεγονότος βλέπεις. Η ανάγκη της ύπαρξης. Του πραγματικού.

Οι καραντίνες το έκαναν αυτό ακόμη πιο εναργές. Επί τούτου σταμάτησα να μιλάω διαδικτυακά με τους ανθρώπους. Άρχισα να τους παίρνω τηλέφωνο, να ακούω τη φωνή τους, να εισπράττω αυτό που είναι. Πολύ ωραία τα συμφωνούμε -ή διαφωνούμε με λύσσα- όλοι στις διαδικτυακές αναρτήσεις, από κοντά τι γίνεται, είναι το θέμα. Στο παρόν ποιος κατορθώνει να είναι παρών;

Θα έλεγες τα ίδια εάν είχες τον άνθρωπο μπροστά σου; Θα έπραττες τα ίδια; Πόσο σε παίρνει να είσαι ο ίδιος άνθρωπος;

Πώς το έγραψε πολύ ωραία μια φίλη; «Το προφίλ μου είναι χειρότερο από μένα…»

Όταν ξανασυναντηθούμε οι άνθρωποι, θα πρέπει να συστηθούμε από την αρχή. Και δεν περιλαμβάνεται συμβόλαιο αγοραπωλησίας, μονάχα η παρουσία που απέκτησε μια άλλη αξία και σημασία.Η ακριβοθώρητη παρουσία. Η πραγματική. Κι από κι και πέρα πόσα άλλα υποδυόμαστε οι άνθρωποι ακόμη και στην πραγματικότητα…

Το θέμα είναι πώς καταφέρνουμε μέσα σε όλα αυτά, να βρίσκουμε κι αυτό που είμαστε και μέσα στους ρόλους μας, επαγγελματικούς, σχέσεων, ζωής, κατορθώνουμε να περνάμε την ουσία μας σχεδόν ισόποσα και να μην τρέφουμε τέρατα που μας κατασπαράζουν κι εμάς τους ίδιους.

Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε και σε σχέση μ’ αυτό που είναι οι άλλοι, δεν είμαστε στις διάφανες μπάλες μας κλεισμένοι και πάμε. Ακόμη και τότε μπορεί να κουτρουβαλάμε πάνω στου διπλανού, να σκάει η φούσκα μας και τόσα μα, τόσα άλλα ενδεχόμενα…