Ταφόπλακα στη δημοσιογραφία – Ένα λουλούδι στη μνήμη του Γιώργου Καραϊβάζ

Με συγκλόνισαν τα λόγια του γιου του Γιώργου Καραϊβάζ.

Πιο πριν σκεφτόμουν και συμβολικά την ταφόπλακα που μπήκε και στη δημοσιογραφία της χώρας σιγά σιγά όλη την τελευταία δεκαετία.
Πρώτα εξαθλιώθηκε ο κλάδος, ύστερα οδηγήθηκε στην τωρινή κατάσταση. Όποιος δεν το παραδέχεται, απλώς έχει συμφέρον αντίθετο.

Στον όχλο των σόσιαλ μίντια δυστυχώς ο άνθρωπος τσαλαπατάται, οι μάζες χειραγωγούνται και ρέπουν στην ασημαντότητα που τις χαρακτηρίζει.

Η δε κοινωνία καθρεφτίζει μόνο των εγωισμό και τον διαρκή ναρκισσισμό της. Σε όλες τις πιθανές και απίθανες διαστάσεις. Ζει σε μια σκιά απύθμενη, συχνά σπάει και τα φρένα της κι εκτροχιάζεται.

Η δολοφονία του συναδέλφου που δεν γνώριζα προσωπικά, και που παρακολουθούσα στην εκπομπή με τη Ζήνα, γιατί ήθελα να ακούω τι λέει και που με εξέπληττε ο τρόπος του να «υπάρχει» ανεξαρτήτως των άλλων γύρω, με ανθρωπιά, οξύνοια και ερωτήματα και γνώση της κοινωνίας εκ των έσω, η δολοφονία του λοιπόν είναι ένα ορόσημο για τον τόπο.
Διττό.

Της συλλογικής …ερημιάς που προϊωνίζεται και της προσωπικής σφραγίδας του ανθρώπου, του ατόμου, ενός προσώπου που διατηρεί την αξιοπρέπειά του, την αλήθεια και την πραγματικότητα σε όσα κάνει, σε όσα είναι και σε όσα λέει.
Αυτό δολοφονήθηκε. Ο άνθρωπος, η ανθρωπιά, η ανθρωπινότητα, το γεγονός, η πραγματικότητα, ο δίαυλός της να υπάρχει.

Στον επικήδειο του δολοφονημένου συναδέλφου, λοιπόν, ο γιος του είπε ότι ο πατέρας του θα συγχωρούσε τους δολοφόνους του γιατί αγαπούσε τους ανθρώπους, τον άνθρωπο.

Για κάτι τέτοια βάλσαμα σκέψεις και λόγια, που δεν περισσεύουν από όποιον πενθεί, θα πιστεύω ακόμη στους ανθρώπους που προχωρούν μόνοι τους στο καθήκον της αγάπης για τον άλλον.