Απ’ αλλού φερμένοι

photo: scalidi

Σ’ αυτήν την ακρούλα της Μεσογείου, δεν μπορούν να αντέξουν στην εφαρμογή τους όλα τούτα τα ξενόφερτα εξ Αμερικής μοντέλα -σκέψης, συμπεριφοράς, πολιτικής πράξης- για πολύ, όπως και όλα τα μοντέλα που έρχονται απ’ αλλού. Στο μεταξύ όμως κάνουν τη «δουλίτσα» τους, τη ζημιά τους, έχουν την επίδρασή τους. Όχι γιατί εδώ είμαστε τίποτα το ιδιαίτερο και το εξαιρετικό. Όχι.

Είμαστε όμως ένας πολύ μικρός τόπος, με τα τοπία του να τον καθορίζουν, βουνά, θάλασσες, ήλιοι, με ανθρώπους που γνωρίζονται. Αυτός ο επαρχιωτισμός που θα λέγανε κάποιοι, καμιά φορά διαφυλάττει μέσα του κι έναν εξανθρωπισμό. Έναν ανθρωπισμό βγαλμένο από την ιδιομορφία του τοπίου. Η λεγόμενη κι ανθρωπιά… Μπορεί να σε κλείσανε μέσα με τα social media, αλλά δεν ζεις σε ένα απρόσωπο προάστιο στις ΗΠΑ ούτε στη Βόρεια Ευρώπη, μόνος κι έρημος. Βλέπεις τον απέναντι που θέλεις- δεν θέλεις, κάτι έχεις μάθει γι’ αυτόν τόσα χρόνια. Αυτό το κουτσομπολιό που τόσο ήθελες να απεμπολήσεις από τη ζωή σου, σε ύστατες ώρες σαν και τούτη, μπορεί και να κρύβει μέσα του ψήγματα σωτηρίας. Ακόμη κι αν πρόκειται για την ανακοίνωση τραγικών συμβάντων. «Πέθανε ο τάδε από κορωνοϊό». Ο τάδε που είχε μάνα και γειτονιά κι ανθρώπους. Όχι, ένας ανώνυμος.

Είμαστε ένας τόσο μικρός τόπος που δεν χωρά ανωνυμία για κανέναν. Ούτε για το καλό ούτε για το κακό.

Εάν η προπαγάνδα του Τραμπ πήρε σε μια χώρα τόσων εκατομμυρίων για να διασπαστεί και να αποκαλυφθεί τόσον καιρό…

Καταλαβαίνουμε ότι σε τούτον εδώ τον τόπο έχει άλλες κλίμακες, διαστάσεις, επιδράσεις. Ο κουμπάρος του κουμπάρου για το εμβόλιο όσα και να πει, όταν έρθει η ώρα και δεις το φέρετρο στην πόρτα, δεν κρύβεται η κατάσταση.

Δεν μπορείς τότε να σκέφτεσαι μόνο τον τουρισμό. Παρεμπιπτόντως στην γειτονιά βλέπω να βολτάρουν όλο ξενόφερτοι από την Ευρώπη, δουλεύοντας φουλ το εγγλέζικο στα τηλεφωνήματα τους, χωρίς μάσκα, εκεί έξω στο δρόμο. Τι κάνουν αυτοί εδώ; Πώς ήρθαν; Πού ζούνε; Πού δουλεύουν;

Βγαίνοντας περίπατο στην ευρύτερη γειτονιά, χωρίς τους ανθρώπους της, τόσον καιρό εγκλεισμού για όλους, βλέπω έναν νέο κόσμο. Που πιστεύει ότι θα είναι ρομπότ στους υπολογιστές και τα κινητά, επειδή κάνει υπομονή για λίγο -που αποδεικνύεται τόσο πολύ τελικά- μέχρι να ξεχυθεί εκεί έξω στη ζωή.

Τα νέα μαθαίνονται, κυκλοφορούν. Κι όσο δόθηκε άπλετος χώρος να κατοικήσει για λίγο η αλαζονεία εκεί έξω, έρχεται και η άλλη όψη των πραγμάτων, αργά ή γρήγορα, νόμος της φύσης και της φυσικής, δράση-αντίδραση. Δεν μπορούν να φανταστούν τα υποκείμενά της πώς αντιδρούμε πια σ’ αυτά που έρχονται. Πόσο ευέξαπτοι, ευαισθητοποιημένοι κι ενοχλημένοι είμαστε. Ακόμη και στους θορύβους πια αντιδρούμε αλλιώς.

Λίγο τσιμέντο στην Ακρόπολη, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου… Λίγο αλλιώς εκείνο, λίγο αλλιώς το άλλο, μαζεύονται πολλά.

Χτύπησε το τηλέφωνό μου την Κυριακή κι από έναν αγαπημένο, σοφό άνθρωπο άκουσα τα λόγια «Πρέπει να ξαναγίνουμε όπως ήμασταν πριν». Τον άκουσα, χαμογέλασα, δεν μίλησα. Θα αφήσω τη ζωή να το απαντήσει. Σ’ αυτό το χωνευτήρι, εδώ στην άκρη της Μεσογείου.

Advertisement