Τα μπαμπού

Άμα είσαι ξεροκέφαλος άνθρωπος. Ο ανθοπώλης είχε πει ότι η καλλιέργεια των μπαμπού είναι υδροπονία και όχι γεωπονία, οπότε στην ερώτησή σου, εάν μπορείς να τα φυτέψεις στο μπαλκόνι, η απάντηση ήταν κατηγορηματικά αρνητική.

Όμως εσύ δεν ακούς. Δεν καταλαβαίνεις από όχι. Πήρες τα καλάμια -διόλου καβαλημένα αυτά, αλλά εσύ λίγο αλλού είσαι πώς να το κάνουμε- και τα φύτεψες στο μπαλκόνι. Έτσι ήθελες. Διάβασες κι όλες τις σοφίες των Κινέζων και των Γιαπωνέζων για τις ευεργετικές τους ιδιότητες και περίμενες. Κάθε μέρα τα πότιζες. Μουλιασμένα στο νερό, έλεγες, αποκλείεται να μην αντέξουν το χώμα. Στη φυλάγανε όμως. Και όταν τόλμησες να λείψεις δυο μέρες, ήρθαν και κιτρινίσανε. Έτοιμα να πεθάνουν. Σου κάνανε τη χάρη για πόσον καιρόν να υπερβούν τη φύση τους, αλλά στο τέλος ενέδωσαν σ’ αυτή.

Γυρνώντας την επομένη των Χριστουγέννων, τα βλέπεις μαραζωμένα να παραδίδουν το αγαθό τους σώμα και πνεύμα. Τι να κάνεις; Τα βγάζεις από το χώμα, τα πλένεις με νεράκι και ως απονενοημένο διάβημα τα βάζεις σε ένα διάφανο βάζο με νερό.

Μέρα με τη μέρα τα βλέπεις να συνέρχονται, τα βλέπεις να αναγεννιούνται. Να πρασινίζουν από την αρχή οι ντελικάτοι κορμοί και τα τρυφερά τους φύλλα. Υδροπονία, λοιπόν. Το νερό. Όλο. Το νερό που ξέρει να ανάβει τη φωτιά, όπως λένε και οι Κινέζοι. Κι αναδύονται φλογερά καταπράσινα μπαμπού μέσα από το νεράκι. Ίσως για να σου θυμίζουν ότι όπως έχεις μάθει να τρέφεσαι με τις λέξεις, δεν θα αντέξεις μια μέρα και θα ενδώσεις να βουτηχτείς εντός τους. Θα ξεχυθεί όλο το νερό του κόσμου από μέσα σου και θα γίνει μελάνι, καυτό σαν φωτιά.

photo: scalidi