Μπορεί το παγκόσμιο αίτημα για ανάπτυξη να είναι φλέγον, ωστόσο οι μηχανές της κατανάλωσης αλέθουν όλον τον πλανήτη αυτή τη στιγμή, με ένα καύσιμο πιο ακριβό κι από το πετρέλαιο: την ανωριμότητα. Η αδυναμία να αναλαμβάνει κανείς τις ευθύνες του σε επίπεδο ατομικό, συλλογικό, κοινωνικό, πολιτικό, ακόμη κι εργασιακό προβάλλει ως το μέγιστο αγαθό για…

Το μοτίβο το είχα νιώσει, χωρίς να μπορώ να του δώσω ένα σχήμα, από το 2017. Πρώτα το συναισθάνθηκα μέσα στην αίθουσα του κουνγκ φου που είναι κομμάτι της κοινωνίας. Το εισέπραττα ως ενόχληση στην κατάλυση των ορίων και μια κατρακύλα προς την άσκηση εξουσίας ή την επιβολή βίας «κατά λάθος», ανίχνευση των ορίων του…

Μου έκανε παρέα σε μοναχικά ταξίδια στο μετρό. Εν μέσω παροξυσμού της κατάλυσης των ορίων σε πολλά επίπεδα: πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, εργασιακά. Ο αντίκτυπος αυτής της υπέρβασης των ταχυτήτων -ας το πούμε έτσι για αρχή- είναι πρωτίστως προσωπικός και βεβαίως συλλογικός, όταν ανοίγεις να δεις τη μεγάλη εικόνα. Κι ας θολώνει το τοπίο μέσα από…

Το ταμπελάκι στη διαδρομή έγραφε «Πωλείται το παρών». Άπειρα «πωλείται» στις μικρο-ιδιοκτησίες της περιοχής. Χωράφια, σπίτια, ό,τι υπάρχει. Πανάκριβα ρεύματα, νερά λιγοστά, καλλιέργειες ασύμφορες. Η αγροτική παραγωγή που θα έκανε αυτάρκη τη χώρα σε οτιδήποτε κι επιδιώχθηκε ας πούμε τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, τώρα να πέφτει στο κενό. Μαζί με την κλιματική αλλαγή και…

Ήταν μια χρονιά που σημαδεύτηκε από μια πολύ συγκεκριμένη γενικευμένη αίσθηση: την αδυναμία να μεταβολίσουν οι άνθρωποι τα αρνητικά τους συναισθήματα. Τουλάχιστον αυτό εισέπραξα εγώ ως αποδέκτης. Με όρια, αντοχές, ανοχές που δοκιμάστηκαν, ή τέλος πάντων δυναμικά κινήθηκαν και πάλι. Πώς να τα «κάψεις» όμως αυτά τα ρημάδια τα απελπισμένα σου και ανώνυμα συναισθήματα, όταν…

-Πανεύκολη κι ανέξοδη η επίκριση, πανάκριβη και πολύτιμη η πραγματική κριτική, ακόμη πιο σπάνια και ευκταία η αληθινή συμβουλή. -Έλλειψη χρημάτων, στάση όχι μόνο εμπορίου, αλλά και κοινής λογικής… -«Έλλειψη τέχνης, σπατάλη υλικών», έλεγε ο Τσελεμεντές, μόνο που στο σύγχρονο περιβάλλον αυτό μεταφράζεται και σε μια ασύλληπτη κατασπατάληση ανθρώπινων πόρων. Η εικόνα της αγοράς εργασίας…

«Ξέρω ‘γω, να σε στοιχειώσουν τα βαμμένα μου νύχια, να μείνουν για πάντα μπηγμένα στο μυαλό σου, να το ξεσκίζουν. Κι η καρδιά σου; Αυτήν αφού την ξεπαγώσεις, ρίξ’ τη κομματάκια στα σκυλιά, αλλά δεν θα την αγγίξουν. Στο εγγυώμαι. Κι η ανάσα μου; Αυτή να γίνεται λίβας και να σε καίει στα σωθικά που…

Σκέφτομαι τη σοφία που με δίδαξαν οι παππούδες μου ζώντας μαζί τους, παρατηρώντας τους, παίζοντας σ’ αυτόν τον πολύχρωμο κήπο. Η νοικοκυροσύνη της γιαγιάς και του παππού. Ο τρόπος ο δικός της να καθαρίζει και να τακτοποιεί και ο δικός του να βάφει, να καλλωπίζει, να ομορφαίνει τα πάντα. Εκείνος κουβαλούσε τα φρούτα, τα λαχανικά,…

«Η Σκαλίδη διαθέτει ένα ισχυρό στοιχείο, την τραυματική αίσθηση του ακάλυπτου ανθρώπου».Κωστής Παπαγιώργης, Αθηνόραμα Εκδόσεις Πόλις

«Το επίτευγμα ωστόσο της Σταυρούλας Σκαλίδη είναι περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο τα λέει όλα αυτά. Διότι αυτή η προσέγγιση της αγάπης, η φορτισμένη και όχι αποστασιοποιημένη, θα μπορούσε να καταλήξει γραφική ή καρικατουρίστικη ή αμπελοφιλοσοφική ή αυτοαναφορική ή τόσα άλλα που θα βύθιζαν τούτο το βιβλίο στη μαζική λογοτεχνία. Όμως η Σκαλίδη χρησιμοποιεί…

Η Μαριαλένα Σπυροπούλου είναι κυρίως ποιήτρια. Μετά τα υπόλοιπα, πεζογράφος, δημοσιογράφος, ψυχοθεραπεύτρια, που εμπεριέχουν το πρώτο. Ποιεί, δημιουργεί. Υφαίνει ένα πέπλο, μιαν εσάρπα, μια πανοπλία, ό,τι χρειαστεί η εκάστοτε περίπτωση της κόρης, του κούρου, του ανθρώπου που η πλάτη του χάσκει. Γίνεται με τις λέξεις της τοίχος που στηρίζει, δανεισμένο σακάκι που σκεπάζει, που καλύπτει,…

Προσπαθώ να δείχνω κατανόηση αυτόν τον καιρό, να θυμάμαι τι ζούμε όλοι μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το σύστημά μου όλα αυτά θα τα αφήνει να με διαπερνούν. Δεν με παίρνει πια. Άλλωστε το νερό είναι το μόνο αδιάβροχο, ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή και άλλα τέτοια. Αφουγκράζομαι, προτού οι άνθρωποι ηθελημένα γυρίζουν…

Τα χιλιοειδωμένα, από μια άλλη πλευρά θέασης, από μια σκοπιά που δεν είχες φανταστεί, αποκτούν νέο ενδιαφέρον. Ξαφνικά, είναι σαν να ανοίγουν μπροστά σου καινούριοι κόσμοι, ιδίως μέσα από τους τοίχους των αδιεξόδων. Είναι σαν να πρέπει να βρεις όμως μόνος σου το ξόρκι, το «σουσάμι άνοιξε». Δεν θα το βρεις γραμμένο πουθενά ούτε θα…

Όσοι έχετε διάθεση, προσέλθετε… Θα δοθούν σε ανθρώπους που ζουν στον δρόμο. Δεν χρειάζεται να είσαστε σαΐνια πλεξίματος, αρκεί να μπορείτε να φτιάξετε ένα ορθογώνιο κομμάτι και να το ενώσετε.Ή να μοιραστείτε απλώς νήματα ή και να μεταφέρετε το μήνυμα σε μαμάδες, γιαγιάδες ή φίλους. Και η πιο μικρή συμβολή μετράει και ζεσταίνει (κυρίως εσάς)…Μέχρι…

«Ένα ιζηματογενές έδαφος λογοτεχνίας» Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η εποχή» στην έκδοση του Σαββατοκύριακου 30-31 Οκτωβρίου 2021. Γιώργης Ξηρογιάνννης «Το κισσόσπιτο», εκδόσεις Βακχικόν 2021 «Ένα σπίτι, καλυμμένο με κισσό. Πύργος της Μάνης. Καρτ ποστάλ, σταλμένες από διάφορα σημεία του πλανήτη. Κάποιες απ’ αυτές, με χρεωμένα τα λόγια τους σε «τύπους» λογοτεχνικούς σαν τον Μπουκόφσκι. Να παρεμβαίνει…

Είμαστε τόσο αναλώσιμες πια. Που δεν υπάρχουν σε αφθονία εφημερίδες για να αποκτήσουμε “σώμα”, έστω μετά θάνατον. Πιο παλιά τυλίγαμε ψάρια και σκεπάζαμε πατάτες, βοηθούσαμε το εύθραυστον των μετακομίσεων, με τα κομματιασμένα μας κορμιά, φωτογραφημένα μετά θάνατον. Κι εκτυπωμένα στις λινοτυπίες. Τα μεταξωτά μας κορμιά, χτυπημένα στο χαρτί γράμματα, από λινάρι, ριγμένα στα σκυλιά. Και…

Αποχωρεί οργάνωση ανεξάρτητης ερευνητικής δημοσιογραφίας από τη Ρωσία, προκειμένου να μην θέτει σε κίνδυνο τους ντόπιους δημοσιογράφους… Διαβάστε περισσότερα στο σχετικό θέμα του ΑΠΕ.

(Το διήγημα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Εποχή», στο ένθετο «Η εποχή των βιβλίων», στην έκδοση της 31ης Ιουλίου-1ης Αυγούστου 2021) Το κορδελάκι κάτω από το στήθος μου. Μπλε σκούρο ύφασμα, νυχτερινός ουρανός που τον φορώ μέσα έξω. Καμβάς για να δουλέψω. Μαζεύω τα μαλλιά, όπως έκλεισα από παντού όλες τις εκκρεμότητες των ρούχων. Να μην…

Οι Σαμουράι των λουλουδιών

Μια πρόταση για το καλοκαίρι.

που χάθηκαν από το χέρι του άντρα τους, του φίλου τους, του αγαπημένου τους. Δεν μπορώ να κάνω αναλύσεις. Δεν μπορώ να επικαλεστώ τίποτα. Παρά μόνο να ρωτήσω. Τι πήγε στραβά; Πώς «χάλασε η φάση» κι έχουμε πια τόσους άντρες να οπλίζουν τα χέρια τους και να τα βάφουν με αίμα; Και να επικαλούνται «στιγμιαία…

Ομολογώ πως δεν το είχα κάνει τα τελευταία χρόνια, για προσωπικούς λόγους και ενασχολήσεις άλλες. Και γιατί όσοι ερχόμαστε από τις εφημερίδες, από κείνον τον καιρό, είμαστε αρκετά σκεπτικιστικές με όλους και με όλα για να παραδοθούμε αμαχητί σε ό,τι «φαίνεται», φημολογείται, είναι τάχα μου προφανές. Στράφηκα όμως πια συνειδητά, ακολούθησα το ταξίδι των …ειδήσεων…

Τέτοιες μέρες, Μεγάλη Εβδομάδα, σκέφτομαι τους συμβολισμούς, έναν άλλον όχλο, τους Πόντιους Πιλάτους, τους Ιούδες. Αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς παρά να επιτελέσουν τον ρόλο τους. Σχεδόν μοιραία. Για να ξεπεράσεις το τι ρόλο προορίστηκες να παίξεις, πρέπει πρώτα να τον υπηρετήσεις… Με τον Πέτρο, τον Ιωσήφ τον απ’ Αριμαθαία, κι αργότερα με…

«…The last killing of a journalist in the EU to have caused such outrage was that of Jan Kuciak in Slovakia three years ago…» – BBC «…52-year-old Giorgos Karaivaz was an experienced police reporter and had worked for various renowned newspapers and broadcast media over the decades. For some years he also ran the news…

Νομίζεις ότι βγαίνει μέσα από το κινηματογραφικό πανί του «Κλέφτη Ποδηλάτων». Ο Αμερίγκο Σπεράντζα, αυτός ο τυπάκος με το συμβολικό όνομα. Ίσως και να φαντάζεσαι το μικρό ήρωα του βιβλίου ίδιο με τον πιτσιρίκο από το «Σινεμά ο Παράδεισος», παρόλο που η συγγραφέας του τον θέλει κοκκινομάλλη. Η Βιόλα Αρντόνε που γεννήθηκε το 1974 στη…

Βλέπω όλο και πιο ξεκάθαρα τη διάσταση των πολιτικών επιλογών που καθορίζουν αυτόν τον καιρό τη ζωή μας. Πώς διαμορφώνεται δηλαδή το «μέγεθος», το πολιτικό βάρος του καθενός. Είναι θέμα ωριμότητας, τίποτα άλλο. Των ανθρώπων που αποφασίζουν το κάθε τι. Της ζωής που έχουν ζήσει ή που δεν έζησαν. Πολιτική πράξη είναι και η μασκούλα……